Świadczenie urlopowe

Świadczenie urlopowe uregulowane jest ustawą z 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych i może być wypłacane wyłącznie przez pracodawców nienależących do strefy budżetowej, zatrudniających według stanu na dzień 1 stycznia danego roku mniej niż 20 pracowników w przeliczeniu na pełne etaty.

Pracodawca jest zobowiązany wypłacić świadczenie urlopowe nie później niż w ostatnim dniu poprzedzającym rozpoczęcie urlopu wypoczynkowego trwającego 14 kolejnych dni.

Świadczenie urlopowe nie przysługuje zleceniobiorcom, osobom zatrudnionym na podstawie umowy o dzieło, kontraktu menedżerskiego czy innej umowy o podobnym charakterze.

Świadczenie urlopowe ma charakter roszczeniowy i jego wypłacenie nie zależy ani od stażu pracy uprawnionego, ani jego sytuacji życiowej, rodzinnej czy materialnej, a jedynie od długości urlopu pracownika.

Roszczenie o jego wypłatę ulega przedawnieniu z upływem 3 lat od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne.

Jeśli pracownik nie skorzysta w bieżącym roku, z co najmniej 14 dni nieprzerwanego urlopu wypoczynkowego (np. ze względu na urlop macierzyński czy wychowawczy), wówczas nie uzyska prawa do świadczenia urlopowego. Świadczenie urlopowe za dany rok nierozerwalnie łączy się, bowiem z wykorzystaniem urlopu (bieżącego lub zaległego) w danym roku.

W myśl przywołanej na wstępie ustawy wysokość świadczenia urlopowego:

• nie może przekroczyć odpisu podstawowego odpowiedniego do rodzaju zatrudnienia pracownika,
• ustala się proporcjonalnie do wymiaru czasu pracy pracownika (z wyjątkiem pracowników młodocianych).