Pytanie: Pracodawca w lipcu 2009 r. wypowiedział pracownikowi umowę o pracę, która zawarta była na czas określony. Następnie wydał świadectwo pracy, w którym powołał się na art. 30 Kodeksu pracy. Pracownik domaga się, aby w świadectwie pracy wpisać, że zatrudnienie ustało zgodnie z art. 10 ustawy o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników. Czy pracownik słusznie domaga się tego zapisu, jeżeli w danym okresie nie było zwolnień grupowych? Zwolnienie nie było spowodowane likwidacją stanowiska ani z powodów ekonomicznych.

Odpowiedź:

Jeżeli faktycznie zwolnienie nie było spowodowane likwidacją stanowiska ani nie zwolniono pracownika z powodów ekonomicznych, ani żadnych innych nieleżących po jego stronie np. nie było też żadnej reorganizacji, to pracownik niesłusznie domaga się sprostowania świadectwa pracy.

Przepis art. 10 ustawy o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników dotyczy sytuacji, gdy:

wypowiedzenie złoży pracodawca zatrudniający, co najmniej 20 pracowników,
z przyczyn niedotyczących pracowników, jeżeli przyczyny te stanowią wyłączny powód uzasadniający wypowiedzenie stosunku pracy,
a zwolnienia w okresie nieprzekraczającym 30 dni obejmują mniejszą liczbę pracowników niż wymagań do zakwalifikowania zwolnienia, jako grupowego.

Jeżeli te przesłanki nie zostaną łącznie spełnione - nie ma miejsca zwolnienie w oparciu o ten przepis. Jest to wtedy „zwykłe” wypowiedzenie, którego podstawę prawną stanowi art. 30 § 1 pkt 2 Kodeksu pracy, dalej kp.

Prawdopodobnie w interesie pracownika jest tłumaczenie ewentualnemu następnemu pracodawcy, że wypowiedzenie otrzymał z przyczyn od niego niezależnych. Jednakże pracodawca nie ma w opisanym przypadku obowiązku zmiany świadectwa pracy, a podana podstawa prawna jest prawidłowa.

Ponadto, należy podkreślić, że w razie nieuwzględnienia wniosku o sprostowanie świadectwa pracy, pracownikowi przysługuje (w ciągu 7 dni od zawiadomienia o odmowie sprostowania), prawo wystąpienia z żądaniem jego sprostowania do sądu pracy. Na podstawie stanu faktycznego opisanego w pytaniu można jednak przypuszczać, że pracownik nie uzyska przed sądem pracy rozwiązania zgodnego ze swoimi chęciami.

- art. 97 § 2 ¹ zd. drugie ustawy z 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jedn.: Dz.U. z 1998 r. nr 21, poz. 94 z późn.zm.),
- art. 10 ustawy z 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników (Dz.U. nr 90, poz. 844 z późn. zm.).

Tekst opublikowany:

28 stycznia 2010 r.

Autor: Monika Frączek

Prawnik, autorka opracowań z zakresu prawa pracy. Od 1998 r. była głównym specjalistą w Departamencie Prawa Pracy, w Ministerstwie Pracy i Polityki Od 2003 r. pracowała w Wydziale Legislacji Departamentu Prawa Pracy. Uczestniczyła w pracach legislacyjnych w MPiPS i Parlamencie. Absolwentka Podyplomowego Studium Zbiorowych Stosunków Pracy i Zasobów Ludzkich, w Instytucie Socjologii Uniwersytetu Warszawskiego. Uczestnik Podyplomowego Studium Zagadnień Legislacyjnych prowadzonego na Uniwersytecie Warszawskim. Od wielu lat specjalizuje się w praktycznych zagadnieniach prawa pracy. Autorka opracowań z zakresu prawa pracy kierowanych do pracowników kadr i działów personalnych, a także osób zarządzających. Obecnie prowadzi swoją firmę doradczą oraz prowadzi szkolenia z tematyki prawa pracy dla działów kadr, osób zarządzających oraz związków zawodowych, w szczególności z czasu pracy, dokumentacji pracowniczej, zgodnego z prawem zatrudniania i zwalniania pracowników, podnoszenia kwalifikacji zawodowych uprawnień rodzicielskich, problematyki pracy tymczasowej.