Oszczędności w PPK tworzone są wspólnie przez trzy strony: pracowników, pracodawców oraz państwo. Jednak obowiązek wdrożenia PPK w firmie spoczywa na pracodawcach. Aby wprowadzić PPK, należy wybrać instytucję finansową, podpisać umowę o prowadzenie i zarządzanie w odpowiednim terminie oraz rozpocząć naliczanie wpłat.
Polski Fundusz Rozwoju przekazał instytucjom finansowym zarządzającym PPK ponad 402 mln zł z tytułu dopłaty rocznej za 2021 rok. Do 15 kwietnia br. zostaną one zewidencjonowane na rachunkach ponad 1,67 mln uczestników PPK.
Środki zgromadzone w PPK nie podlegają egzekucji sądowej ani administracyjnej. Wyjątek dotyczy tylko roszczeń alimentacyjnych Nie można również ustanowić zastawu na środkach z PPK
Uczestnik PPK, który nie ukończył 60 lat, może w każdej chwili wycofać wszystkie oszczędności z rachunku PPK. Na ten rachunek wpłyną później nowe środki – chyba, że uczestnik PPK złoży pracodawcy deklarację o rezygnacji z dokonywania wpłat.
Aby otrzymać dopłatę roczną za 2021 rok, uczestnik PPK musi zebrać na wszystkich swoich rachunkach PPK co najmniej 588 zł. Jeśli skorzystał z obniżenia wpłaty podstawowej, wystarczy zgromadzenie co najmniej 147 zł.
Umowa o prowadzenie PPK – w imieniu i na rzecz osoby, dla której taka umowa nie powinna zostać zawarta – jest nieważna. Taka umowa nie wywołuje skutków prawnych.
Benefity pracownicze nie tylko przyciągają nowych zatrudnionych, ale też sprzyjają budowaniu ich lojalności. Poza takimi świadczeniami pozapłacowymi jak np. prywatna opieka medyczna czy ubezpieczenie na życie, w ogłoszeniach o pracę pracodawcy coraz częściej zwracają uwagę na finansowanie wpłat do Pracowniczych Planów Kapitałowych (PPK).
Wpłaty do PPK stanowią określony procent wynagrodzenia uczestnika PPK. Jeżeli zostały obliczone od zawyżonego wynagrodzenia, to w następnym miesiącu, po obniżeniu wynagrodzenia o nadpłatę, wpłaty do PPK ulegną swoistej „korekcie” poprzez obliczenie ich od tej obniżonej kwoty.
Umowę o prowadzenie PPK dla nowo zatrudnionej osoby można zawrzeć dopiero po upływie 3 miesięcy zatrudnienia tej osoby u danego pracodawcy. Uwzględnia się także okresy zatrudnienia z poprzednich 12 miesięcy.
Uczestnik Pracowniczych Planów Kapitałowych, który nie ukończył 60 lat, może w każdej chwili wycofać wszystkie oszczędności z rachunku PPK. Na ten rachunek wpłyną później nowe środki – chyba, że uczestnik PPK złoży pracodawcy deklarację o rezygnacji z dokonywania wpłat.
Dla pracownika, wpłaty do PPK, przekazane do instytucji finansowej, są przychodem ze stosunku pracy. Jeżeli wynagrodzenie pracownika jest opodatkowane za granicą, to tak samo opodatkowane są wpłaty do PPK.
Wpłaty do PPK to określony procent wynagrodzenia uczestnika PPK. Oblicza się je od wynagrodzenia, czyli zasadniczo od podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe. Jeżeli dane świadczenie niepieniężne nie jest wyłączone z tej podstawy, to również wartość tego świadczenia jest wynagrodzeniem, od którego należy obliczać wpłaty do PPK.
Po zmianie pracy, dotychczas zgromadzone oszczędności w PPK mogą zostać przeniesione na nowy rachunek PPK za pośrednictwem nowego pracodawcy. Taki transfer oszczędności inicjuje złożenie przez uczestnika PPK oświadczenia o zawartych w jego imieniu umowach o prowadzenie PPK.
Osoba zatrudniona staje się uczestnikiem PPK, w momencie zawarcia dla niej umowy o prowadzenie PPK i pozostaje uczestnikiem PPK nawet jeśli przestaje dokonywać wpłat do programu, czy też zmieni się jej tytuł do ubezpieczeń społecznych lub obowiązek podlegania tym ubezpieczeniom.
Wpłaty do PPK, w części sfinansowanej przez pracodawcę, stanowią dla niego koszty uzyskania przychodów. Są one kosztami w miesiącu, za który są należne, pod warunkiem terminowego przekazania ich do instytucji finansowej.
@ Wiedza i Praktyka Sp. z o.o. \\ Wszystkie prawa zastrzeżone.
/WiedzaiPraktyka
/wip