Agencja pracy tymczasowej kieruje pracowników zagranicę

Jerzy Bagiński

Autor: Piotr Kostrzewa

Dodano: 31 sierpnia 2009
Pytanie:  Agencja pracy tymczasowej chce zatrudnić pracowników, których później skieruje do pracy zagranicę. Jak uzyskać formularz E 101, gdy wszyscy zatrudnieni pracownicy będą pracować za granicą?
Odpowiedź: 

Agencje pracy tymczasowej podlegają tym samym regulacjom prawnym w zakresie uzyskiwania zaświadczenia na formularzu E 101 co pozostali pracodawcy. Oznacza to, że agencja pracy tymczasowej ubiegająca się o wydanie przez ZUS zaświadczenia na formularzu E 101 dla pracownika wysyłanego do pracy w innym państwie członkowskim UE/EOG musi prowadzić zasadniczą działalność na terytorium Polski.

Formularz E 101 jest dokumentem potwierdzającym, że dla osoby, której on dotyczy właściwe jest ustawodawstwo z zakresu zabezpieczenia społecznego państwa członkowskiego UE/EOG, którego instytucja ubezpieczeniowa go wystawiła.

W sposób szczegółowy tryb wystawiania formularza E 101 reguluje rozporządzenie Rady (EWG) nr 574/72 z 21 marca 1972 r. w sprawie wykonywania rozporządzenia (EWG) nr 1408/71 w sprawie stosowania systemów zabezpieczenia społecznego w stosunku do pracowników najemnych, osób prowadzących działalność na własny rachunek oraz do członków ich rodzin przemieszczających się we Wspólnocie (Dz.Urz. WE L74 z 27 marca 1972 r., s. 1 i nast. z późn. zm.).

Stąd też ZUS może wystawić formularz E 101 potwierdzający, że dana osoba podlega polskiemu ustawodawstwu z zakresu ubezpieczenia tylko wówczas, gdy w świetle obowiązujących przepisów właśnie to ustawodawstwo jest dla niej właściwe.

Właściwe ustawodawstwo z zakresu zabezpieczenia społecznego ustala się zgodnie z przepisami rozporządzenie Rady (EWG) nr 1408/71 z 14 czerwca 1971 r. w sprawie stosowania systemów zabezpieczenia społecznego w stosunku do pracowników najemnych, osób prowadzących działalność na własny rachunek oraz do członków ich rodzin przemieszczających się we Wspólnocie (Dz.Urz. WE L 149 z 5 lipca 1971 r., s. 2 i nast. z późn. zm., dalej rozporządzenie nr 1408/71).

Co do zasady dla pracownika najemnego na mocy art. 13 ust. 2 lit. a rozporządzenia nr 1408/71 właściwe jest ustawodawstwo z zakresu zabezpieczenia społecznego tego państwa członkowskiego UE/EOG na terytorium, którego on pracuje, nawet jeżeli zamieszkuje na terytorium innego państwa członkowskiego UE/EOG lub jeżeli przedsiębiorstwo lub pracodawca, który go zatrudnia ma swoją zarejestrowaną siedzibę lub miejsce prowadzenia działalności na terytorium innego państwa członkowskiego UE/EOG.

Od tej zasady rozporządzenie nr 1408/71 przewiduje wyjątki. Jeden z nich uregulowany jest w art. 14 ust. 1 rozporządzenia nr 1408/71 i dotyczy pracowników delegowanych. Pracownik delegowany zatrudniony na terytorium państwa członkowskiego UE/EOG przez przedsiębiorstwo, w którym jest zwykle zatrudniony i przez które został skierowany do wykonywania pracy na terytorium innego państwa członkowskiego UE/EOG podlega nadal ustawodawstwu tego pierwszego państwa członkowskiego UE/EOG, jeżeli zarówno pracownik, jak i delegujący go pracodawca, spełniają określone w art. 14 ust. 1 rozporządzenia nr 1408/71 warunki.

Wyże wspomniane warunki w sposób szczegółowy zostały określone w decyzji nr 181 Komisji Administracyjnej z 13 grudnia 2000 r. (Dz. Urz. WE L 329, dalej „Decyzja”), a ich rozwiniętą interpretację zawiera „Praktyczny przewodnik dotyczący oddelegowania pracowników w państwach członkowskich UE, EOG i Szwajcarii”, dalej „Przewodnik”, który został wydany na podstawie pkt 10 Decyzji. Zarówno Decyzja, jak i Przewodnik, opierając się w tym zakresie na orzecznictwie Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości, przyjmuje, że pracodawca może korzystać z oddelegowania pracowników przewidzianego w art. 14 ust. 1 rozporządzenia nr 1408/71, jeżeli prowadzi znaczącą część działalności na terytorium państwa wysyłającego.

To czy pracodawca prowadzi w państwie wysyłającym znaczącą część działalności ustala się na podstawie takich kryteriów jak: miejsce siedziby pracodawcy i jego administracji, liczba pracowników, którzy nie są delegowani do pracy za granicę, miejsce, w którym zawierana jest większość umów z kontrahentami i prawo, któremu te umowy podlegają, obrót osiągnięty w odpowiednim przedziale czasu w wysyłającym państwie oraz okres prowadzenia działalności w państwie wysyłającym.

Reasumując, warunek prowadzenia znaczącej działalności na terytorium państwa wysyłającego dotyczy wszystkich pracodawców, w tym agencji pracy tymczasowej. Co więcej z Przewodnika wynika, że ustanowienie tego wymogu ma przeciwdziałać tworzeniu firm będących tzw. skrzynkami pocztowymi, tj. firm, które zatrudniają pracowników tylko w celu oddelegowania ich do pracy w innych państwach członkowskich UE/EOG.



- art. 13 ust. 2 lit. a oraz art. 14 ust. 1 rozporządzenie Rady (EWG) nr 1408/71 z 14 czerwca 1971 r. w sprawie stosowania systemów zabezpieczenia społecznego w stosunku do pracowników najemnych, osób prowadzących działalność na własny rachunek oraz do członków ich rodzin przemieszczających się we Wspólnocie (Dz.Urz. WE L 149 z 5 lipca 1971 r., s. 2 i nast. z późn. zm.),
- art. 11 rozporządzenie Rady (EWG) nr 574/72 z 21 marca 1972 r. w sprawie wykonywania rozporządzenia (EWG) nr 1408/71 w sprawie stosowania systemów zabezpieczenia społecznego w stosunku do pracowników najemnych, osób prowadzących działalność na własny rachunek oraz do członków ich rodzin przemieszczających się we Wspólnocie (Dz.Urz. WE L74 z 27 marca 1972 r., s. 1 i nast. z późn. zm.),
- decyzja nr 181 Komisji Administracyjnej z 13 grudnia 2000 r. (Dz. Urz. WE L 329 z 14 grudnia 2001 r.).
Tekst opublikowany: 

31 sierpnia 2009 r.

Jerzy Bagiński

Autor: Piotr Kostrzewa

Specjalista z zakresu ubezpieczeń społecznych i ubezpieczenia zdrowotnego
Nie ma jeszcze komentarzy do tego dokumentu.
Zaloguj się aby dodać komentarz