Okres zasiłkowy a ciąża – kiedy wniosek o przyznanie świadczenia rehabilitacyjnego

Zasiłek chorobowy przysługuje przez okres trwania niezdolności do pracy z powodu choroby lub niemożności wykonywania pracy z przyczyn określonych w art. 6 ust. 2 tej ustawy – nie dłużej jednak niż przez 182 dni, a jeżeli niezdolność do pracy została spowodowana gruźlicą lub występuje w trakcie ciąży – nie dłużej niż przez 270 dni (art. 8 ust. 1 ustawy zasiłkowej).

Zgodnie z art. 9 ust. 2 ustawy, do okresu zasiłkowego wlicza się okresy poprzednich niezdolności do pracy, jeżeli przerwa pomiędzy ustaniem poprzedniej a powstaniem ponownej niezdolności do pracy nie przekraczała 60 dni. Do okresu zasiłkowego nie wlicza się okresów niezdolności do pracy przypadających przed przerwą nie dłuższą niż 60 dni, jeżeli po przerwie niezdolność do pracy wystąpiła w trakcie ciąży.

Przepis art. 9 ust. 2 ustawy dotyczy przerw w okresach niezdolności do pracy. Natomiast w stanie faktycznym przedstawionym w pytaniu nie mamy do czynienia z taką przerwą, lecz z ciągłym okresem niezdolności do pracy, w czasie którego pracownica zaszła w ciążę. W ust. 48 Komentarza do ustawy z 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa – wybrane zagadnienia (załącznik do wytycznych Nr 994800/0200/16/2023 Członka Zarządu nadzorującego Pion Świadczeń i Orzecznictwa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z 21 sierpnia 2023 r.) stwierdzono: „Jeżeli niezdolność do pracy przypadająca na okres ciąży wystąpi bezpośrednio po wcześniejszej niezdolności do pracy ubezpieczona ma prawo do okresu zasiłkowego łącznie przez okres 270 dni”.

W związku z powyższym, w przypadku opisanym w pytaniu, zajście w ciążę nie otwiera nowego okresu zasiłkowego. Okres zasiłkowy obejmuje w tym przypadku 270 dni, wliczając w to okres niezdolności do pracy, który trwał przed zajściem w ciążę i okres niezdolności do pracy kontynuowany po zajściu w ciążę.

Jeżeli niezdolność do pracy z powodu choroby będzie trwać po wyczerpaniu okresu zasiłkowego (270 dni), pracownica może wystąpić z wnioskiem o przyznanie jej świadczenia rehabilitacyjnego. Zgodnie z art. 18 ust. 1 i 2 ustawy, świadczenie rehabilitacyjne przysługuje ubezpieczonemu, który po wyczerpaniu zasiłku chorobowego jest nadal niezdolny do pracy, a dalsze leczenie lub rehabilitacja lecznicza rokują odzyskanie zdolności do pracy; świadczenie rehabilitacyjne przysługuje przez okres niezbędny do przywrócenia zdolności do pracy, nie dłużej jednak niż przez 12 miesięcy.

Świadczenie rehabilitacyjne wynosi:

Postępowanie w sprawie przyznania i wypłaty świadczenia rehabilitacyjnego wszczyna się na wniosek pracownika złożony w ZUS, w formie pisemnej lub w formie dokumentu elektronicznego podpisanego kwalifikowanym podpisem elektronicznym, podpisem zaufanym, podpisem osobistym albo z wykorzystaniem sposobu potwierdzania pochodzenia oraz integralności danych dostępnego w systemie teleinformatycznym udostępnionym bezpłatnie przez ZUS, na elektroniczną skrzynkę podawczą ZUS lub na adres do doręczeń elektronicznych. Wniosek zawiera:

1) dane ubezpieczonego – pierwsze imię, nazwisko, numer PESEL albo serię i numer paszportu i datę urodzenia, jeżeli nie nadano numeru PESEL, oraz adres zamieszkania;

2) dane płatnika składek – NIP lub numer PESEL albo serię i numer paszportu, jeżeli nie ma obowiązku posługiwania się NIP i nie nadano numeru PESEL;

3) informacje o okolicznościach mających wpływ na prawo do świadczenia rehabilitacyjnego lub jego wysokość.

Do wniosku dołącza się dokumenty niezbędne do przyznania i wypłaty świadczenia rehabilitacyjnego, zgodnie z przepisami rozporządzenia Ministra Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej z 8 grudnia 2015 r. w sprawie zakresu informacji o okolicznościach mających wpływ na prawo do zasiłków z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa lub ich wysokość oraz dokumentów niezbędnych do przyznania i wypłaty zasiłków (Dz.U. z 2017 r. poz. 87) (art. 61b ust. 1, 3, 4, 6 w związku z art. 69 ustawy).