Czy przy ustalaniu podstawy wymiaru zasiłku można pominąć jeden miesiąc pracy

Podstawę wymiaru wynagrodzenia chorobowego/zasiłku przysługującego ubezpieczonemu będącemu pracownikiem stanowi przeciętne miesięczne wynagrodzenie wypłacone za okres 12 miesięcy kalendarzowych poprzedzających miesiąc, w którym powstała niezdolność do pracy po pomniejszeniu o potrącone z tego wynagrodzenia składki na ubezpieczenia społeczne.

W przypadku, gdy niezdolność do pracy powstała przed upływem 12 miesięcy, podstawę wymiaru świadczenia stanowi przeciętne miesięczne wynagrodzenie za pełne miesiące kalendarzowe ubezpieczenia.

Jak wynika z art. 38 ust. 2 i 3 ustawy zasiłkowej, jeżeli w okresie, z którego ustalana jest podstawa pracownik nie osiągnął wynagrodzenia wskutek nieobecności w pracy z przyczyn usprawiedliwionych, przy ustalaniu podstawy wymiaru zasiłku chorobowego:

1. wyłącza się wynagrodzenie za miesiące, w których przepracował mniej niż połowę obowiązującego go czasu pracy,
2. przyjmuje się, po uzupełnieniu wynagrodzenie z miesięcy, w których ubezpieczony będący pracownikiem przepracował co najmniej połowę obowiązującego go czasu pracy.
3. przyjmuje się po uzupełnieniu wynagrodzenie za wszystkie miesiące, z których ustalana jest podstawa, jeżeli pracownik w każdym miesiącu wykonywał pracę przez mniej niż połowę obowiązującego go czasu pracy.

Rozstrzygając, czy zatrudniony przepracował co najmniej połowę obowiązującego go czasu pracy należy się odnieść do liczby dni przez niego przepracowanych i liczby dni, które zobowiązany był przepracować, traktując dni urlopu wypoczynkowego i okolicznościowego na równi z dniami przepracowanymi.

W omawianej kwestii nie bierze się zatem pod uwagę godzin tylko dni. W konsekwencji, miesiąc, a co za tym idzie wynagrodzenie za miesiąc, w którym podwładny przepracował 9 z obowiązujących 20 dni należy pominąć przy ustalaniu podstawy wymiaru zasiłku.