Sprawdź, czy zwrot wydatków za hotel generuje przychód dla handlowca

Spółka zatrudnia przedstawicieli handlowych. Miejscem pracy określonym w umowie jest obszar całego województwa. Handlowcy często nocują poza domem. Pracodawca zwraca im wówczas poniesione wydatki. Spółka nie pobierała PIT od wydatków na noclegi w trasie, paliwa do samochodów służbowych, opłat za przejazdy płatnymi autostradami oraz opłat parkingowe. Zapytała organ podatkowy, czy postępuje prawidłowo.

Izba skarbowa wyjaśniła, że stanowisko jest nieprawidłowe w części dotyczącej zwrotu wydatków na noclegi w trasie. Wartość noclegu  stanowi dla pracowników nieodpłatne świadczenie jako przychód ze stosunku pracy, który korzysta ze zwolnienia podatkowego do 500 zł miesięcznie.

Sprawa trafiła do WSA w Kielcach, który przyznał rację spółce. Sąd stwierdził, że poniesione przez pracowników wydatki mają bezpośredni związek z wykonywaniem obowiązków służbowych wynikających z umowy o pracę. Wydatek ten jest realizowany w interesie pracodawcy i stanowi koszt działalności gospodarczej poniesiony w celu osiągnięcia przychodów firmy. Takie stanowisko podtrzymał też NSA, do którego sprawa ostatecznie trafiła.

Poniesienie przez pracodawcę kosztu noclegu pracownika, który wykonuje swoje obowiązki w miejscu określonym w umowie o pracę, stanowi racjonalny wydatek firmy związany z realizacją określonych celów gospodarczych, w związku z czym wydatek ten nie powinien być kwalifikowany jako przychód pracownika na gruncie PIT.

Wskazana powyżej teza wynika z wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 23 lutego 2017 r. (sygn. II FSK 233/15).

W przedmiotowej sprawie istotą sporu było ustalenie tego, czy wydatki na noclegi pracowników mobilnych (przedstawicieli handlowych), które były im zwracane przez spółkę, stanowią przychód pracowników na gruncie przepisów o PIT, a tym samym czy na spółce ciążą obowiązki płatnika.

Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi błędnie uznał, że wszelkie świadczenia pozostające w związku ze stosunkiem pracy powinny być traktowane jako element wynagrodzenia za pracę i w ten sam sposób opodatkowane. Podejście takie, nie uwzględnia wykładni dokonanej przez Trybunał Konstytucyjny w wyroku z 8 lipca 2014 r. Na tą okoliczność słusznie wskazały w wydanych wyrokach zarówno WSA, jak i NSA.

Zgodnie ze stanowiskiem Trybunału, aby można było mówić o nieodpłatnym świadczeniu (na gruncie PIT) powinny zostać spełnione następujące przesłanki:

(1) świadczenie spełnione za zgodą pracownika;

(2) spełnione w jego interesie i przynoszące mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść oraz

(3) korzyść powinna być wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi.

W ocenie NSA organ interpretacyjny nie wykazał, jaką realną korzyść otrzymaną przez pracownika do własnej dyspozycji, którą to mógł on rozporządzać, przeznaczając na zaspokojenie własnych potrzeb uzyskuje pracownik. Mając to na uwadze sąd słusznie uznał, że świadczenie nie stanowi przychodu po stronie pracownika (przez co na spółce nie ciążą obowiązki płatnika).

Należy mieć nadzieję, że w przyszłości w podobnych sprawach zarówno wyrok Trybunału Konstytucyjnego, jak i ukształtowana linia orzecznicza NSA będą uwzględniane w procesie wydawania interpretacji indywidualnych.

Wyrok NSA z 23 lutego 2017 r., sygn. akt II FSK 233/15