Coraz mniej czasu na informację o zmianie urzędu skarbowego

Jak wynika z art. 15 § 1 Ordynacji podatkowej, organy podatkowe przestrzegają z urzędu swojej właściwości rzeczowej i miejscowej. Regułą jest, że właściwość rzeczową tych organów ustala się według przepisów określających zakres ich działania. Stanowi o tym art. 16 powołanej ustawy. Natomiast ich właściwość miejscowa co  do zasady jest ustalana według miejsca zamieszkania albo adresu siedziby podatnika (art. 17 § 1 Ordynacji podatkowej). Jest tak, jeśli ustawy podatkowe nie stanowią inaczej.

Takie odstępstwo od powyższej zasady zostało przewidziane w art. 11 ust. 4 ustawy o Krajowej Administracji Skarbowej. Jest on  przepisem szczególnym w stosunku do przewołanej wcześniej regulacji. Zgodnie z jego treścią, w odniesieniu do niektórych kategorii podatników i płatników o istotnym znaczeniu gospodarczym lub społecznym – w szczególności wykonujących określony rodzaj działalności gospodarczej lub osiągających określoną wysokość przychodu netto w rozumieniu przepisów o rachunkowości – zadania mogą być wykonywane przez naczelnika urzędu skarbowego innego niż właściwy miejscowo.

Kategorie podmiotów zaliczanych do tzw. „dużych podatników”, podlegających pod wyspecjalizowane urzędy skarbowe, zostały określone w rozporządzeniu Ministra Finansów, Funduszy i Polityki Regionalnej z 28 grudnia 2020 r. w sprawie niektórych podatników i płatników, w odniesieniu do których zadania są wykonywane przez naczelnika urzędu skarbowego innego niż właściwy miejscowo (dalej: rozporządzenie). Wśród tego rodzaju podmiotów – tj. o istotnym znaczeniu gospodarczym i społecznym –  wymienia ono m.in. banki, spółdzielcze kasy oszczędnościowo-kredytowe (SKOK-i), zakłady ubezpieczeń, przedsiębiorstwa zagraniczne, podatkowe grupy kapitałowe, uczelnie. To samo dotyczy przedsiębiorstw o wysokich przychodach. Wysokość tych przychodów  ma wpływ nie tylko na zaliczenie firmy do kategorii „dużych” podatników, ale również na to, pod który wyspecjalizowany urząd będzie ona podlegać.

Nie odnosi się to jednak do osób fizycznych i spółek cywilnych. Przyporządkowanie określonych kategorii podatników do konkretnych organów podatkowych (tj. poszczególnych naczelników wyspecjalizowanych urzędów skarbowych) można znaleźć w załączniku do wskazanego wcześniej rozporządzenia MF.

Zaliczenie danego podmiotu do kategorii „dużych” podatników następuje po upływie 2 lat, licząc od końca roku, w którym podatnik osiągnął określony limit przychodu netto ze sprzedaży towarów, wyrobów lub usług. Zatem od 1 stycznia 2025 r.  będą musieli zmienić urząd skarbowy na większy ci podatnicy (z rokiem podatkowym równym kalendarzowemu), którzy ten limit osiągnęli w 2022 roku.

Przychód netto, o którym mowa, co do zasady jest ustalany na podstawie sprawozdania finansowego jednostki. Natomiast przeliczenia wspomnianych wcześniej kwot wyrażonych w euro (tj. 3 mln euro lub 50  mln euro) dokonuje się przy zastosowaniu średniego kursu tej waluty ogłoszonego przez Narodowy Bank Polski na ostatni dzień przyjętego przez dany podmiot roku podatkowego.

Przepisy wymagają od podatników, aby o przejściu do nowego urzędu skarbowego zawiadomili oni swój dotychczasowy organ podatkowy. Jak bowiem wskazuje treść § 7 rozporządzenia, podatnicy i płatnicy zawiadamiają, w formie pisemnej, o zmianie właściwości dotychczas właściwego naczelnika urzędu skarbowego w terminie do dnia 15 października roku poprzedzającego rok, od którego nastąpi zaliczenie do kategorii dużych podatników (lub wyłączenie z tej kategorii.). Krótszy, 7-dniowy termin na dokonanie takiego zawiadomienia, dotyczy spółek publicznych.

Jeśli chodzi o formę takiego zawiadomienia to w przepisach jest tylko mowa o tym, że powinno mieć ono formę  pisemną. Nie określono natomiast oficjalnego wzoru takiego pisma, co oznacza, że może być ono sformułowane w dowolny sposób.

Analogiczny obowiązek wystąpi również  w sytuacji, gdy  przedsiębiorca  traci status  „dużego” podatnika, co wiąże się ze zmianą urzędu skarbowego z  wyspecjalizowanego  na „zwykły”. Jest tak, jeśli jego przychód netto zmniejszył się po upływie 2 kolejnych  lat podatkowych poniżej określonego  w przepisach limitu, tj. odpowiednio kwoty 3 mln lub 50 mln euro. Stanowi o tym § 5 pkt 3 ww. rozporządzenia MF z 28 grudnia 2020 r.