Prawo do wynagrodzenia za wynalazek pracowniczy. Czy może być nieograniczone czasowo

Michał Culepa

Autor: Michał Culepa

Dodano: 13 września 2016

Pracownik zatrudniony w Twojej firmie stworzył kilka wynalazków, które zostały opatentowane? Upewnij się przez jaki okres musicie wypłacać mu wynagrodzenie. Dowiedz się, jakie stanowisko w tej kwestii prezentuje Sąd Najwyższy.

Czego dotyczyła sprawa?

Sprawa dotyczyła pracownika, który podczas pracy w spółce zarejestrował kilka wynalazków, które opatentowano oraz wzorów użytkowych.

Spółka korzystała z jego wynalazków przez szereg lat i w związku z tym pracownik domagał się od spółki wynagrodzenia za korzystanie z wynalazków i wzoru użytkowego.

Zgodnie bowiem z art. 22 ust. 1 ustawy z 30 czerwca 2000 r. – Prawo własności przemysłowej (Dz.U. z 2013 r., poz. 1410 ze zm.) jeżeli strony nie umówiły się inaczej, twórca wynalazku, wzoru użytkowego albo wzoru przemysłowego ma prawo do wynagrodzenia za korzystanie z tego wynalazku, wzoru użytkowego albo wzoru przemysłowego przez przedsiębiorcę, gdy prawo korzystania z niego bądź prawo do uzyskania patentu, prawa ochronnego lub prawa z rejestracji przysługuje przedsiębiorcy.

Swoje żądania pracownik oparł o cyt. wyżej przepis Prawa własności przemysłowej i określił na kwotę 48,5 tys. zł.

Przeczytaj także:

Orzeczenia sądów i rozstrzygnięcie SN

Sąd początkowo oddalił jego roszczenia, ale w II instancji Leszek S. uzyskał częściowo korzystny wyrok, gdyż sąd apelacyjny zasądził około 25,3 tys. zł.

Sprawa trafiła do Sądu Najwyższego, który najpierw rozstrzygnął uchwałą zapadłą 16 marca 2016 r. (sygn. III PZP 8/15), kwestię dopuszczalności rozpoznawania skargi kasacyjnej. SN przyjął, że w takim wypadku stosuje się wartość przedmiotu zaskarżenia przewidziana dla spraw z zakresu prawa pracy. 

W efekcie SN rozpoznał sprawę i uwzględnił skargę kasacyjną powoda – orzeczenie apelacyjne zostało uchylone i sprawa wróciła do ponownego rozpoznania.

SN w uzasadnieniu wskazał, że powód jest autorem wynalazków, które powstały pod rządami poprzednio obowiązującej ustawy z 19 października 1972 r. o wynalazczości (Dz.U. Nr 43, poz. 272 ze zm.).

Ta ustawa przewidywała w art. 98a ust. 1, że twórca wynalazku ma prawo do wynagrodzenia za korzystanie z tego wynalazku przez przedsiębiorcę, gdy przedsiębiorcy temu przysługuje prawo do patentu albo prawo do korzystania z wynalazku, chyba że umowa stanowi inaczej.

Tym samym przepis nie wprowadzał żadnych ram czasowych dla wypłaty wynagrodzenia dla pracownika za korzystanie przez pracodawcę z wynalazku pracowniczego.

Wszystkie elementy składające się na prawa z wynalazku a więc sam wynalazek, korzyści z jego tytułu oraz prawo do wynagrodzenia powstały przed wejściem w życie Prawa własności przemysłowej.

Zasadniczo zgodnie z art. 315 ust. 1-2 Prawa własności przemysłowej prawa w zakresie wynalazków, wzorów użytkowych, wzorów zdobniczych, topografii układów scalonych, znaków towarowych oraz projektów racjonalizatorskich, istniejące w dniu wejścia w życie ustawy, pozostają w mocy, a stosuje się do nic zasadniczo przepisy dotychczasowe.

To oznacza konieczność weryfikacji przez sąd uprawnień pracownika - wynalazcy z wynalazków i wzorów użytkowych powstałych przed 30 czerwca 2000 r. tj. przed datą wejścia w życie obecnych przepisów.

Do praw pracowniczych z wynalazków powstałych przed 30 czerwca 2000 r. stosuje się przepisy ustawy o wynalazczości, a to oznacza konieczność wypłacania przed pracodawcę wynagrodzenia dla pracownika - wynalazcy przez cały okres korzystania z wynalazku, czyli w praktyce bez limitów czasowych.

Wyrok Sądu Najwyższego z 11 sierpnia 2016 r., sygn. II PK 246/14

Michał Culepa

Autor: Michał Culepa

prawnik, specjalista z zakresu prawa pracy i ubezpieczeń społecznych, współpracownik merytoryczny największych wydawnictw prawniczych. Doświadczony trener i wykładowca.
Nie ma jeszcze komentarzy do tego dokumentu.
Zaloguj się aby dodać komentarz