Od 1 stycznia 2021 r. lokalna dokumentacja cen transferowych obejmuje szerszy zakres informacji. Jest to kolejna w ostatnich latach zmiana w zakresie obowiązków związanych z przygotowaniem dokumentacji cen transferowych. Częste zmiany ustaw oraz nowe rozporządzenia w zakresie cen transferowych połączone ze zwiększonym zainteresowaniem organów podatkowych tym obszarem w ostatnich latach powodują, że podatnicy powinni dochowywać jeszcze większej staranności, aby wypełnić ustawowe wymagania. Sprawdź, z jakich elementów składa się lokalna dokumentacja cen transferowych.

Spółka eksportowała towary poza granice Unii Europejskiej za pośrednictwem Poczty Polskiej. Jako że wygenerowane w jej systemie elektroniczne potwierdzenie nadania nie należy do wskazanego w ustawie o VAT katalogu dokumentów celnych potwierdzających wywóz towarów poza terytorium UE, choć w rzeczywistości wywóz ten potwierdza, spółka wystąpiła do organu skarbowego z zapytaniem, czy będzie on wystarczający do zachowania przez nią prawa do zastosowania 0% stawki VAT w eksporcie.

Przepisy w zakresie dokumentacji cen transferowych zmieniają się praktycznie co roku. Fiskus coraz większą wagę przykłada do tego tematu, stąd też potrzeba licznych zmian. Jedną z nich jest zmiana w zakresie podmiotów zobowiązanych do raportowania transakcji. Przy wypełnieniu obowiązku przygotowania dokumentacji cen transferowych za 2019 rok nie jest już ważna wysokość przychodów i kosztów wygenerowanych przez podatnika czy też wartość transakcji z jednym podmiotem, ale wysokość poszczególnych transakcji o charakterze jednorodnym. Może to mieć istotne znaczenie przy ustalaniu, czy podmiot w danym roku będzie w ogóle zobowiązany do przygotowania dokumentacji cen transferowych.

Wydana z końcem stycznia opinia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej przypomina przedsiębiorcom, że mogą dochodzić od organów podatkowych zapłaty odsetek za zwłokę w zwrocie VAT nie tylko, gdy organ przedłuża zwrot celem weryfikacji jego zasadności, ale także, gdy to sam przedsiębiorca skoryguje złożoną już deklarację VAT i w wyniku tego powstanie nadwyżka w podatku od towarów i usług uprawniająca do zwrotu. Mimo złożenia tej korekty oraz jej przyjęcia organ ociąga się ze zwrotem.

Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej wydał orzeczenie z 12 listopada 2020 r. o sygn. akt C703/19, w którym dokonał po raz pierwszy wykładni wiążących w prawie unijnym pojęć „usługi restauracyjne i kateringowe”. Zobacz, jakie są praktyczne skutki tego orzeczenia dla przedsiębiorców z branży gastronomicznej.

Co ma począć firma, która poniosła wydatki na zakup towarów i usług celem realizacji inwestycji, jeśli okaże się, że inwestycja zostanie wstrzymana lub – co gorsza – całkowicie zaniechana? Czy może wówczas odliczyć chociaż VAT, jaki uiściła na fakturach zakupowych? Fiskus mówi nie, bo wydatki nie zostały zrealizowane do celów opodatkowanych w prowadzonej działalności. Czy jednak organy skarbowe mają rację?

Postanowieniem z kwietnia 2020 roku naczelnik urzędu skarbowego przedłużył do 30 września 2020 r. termin zwrotu spółce nadwyżki zapłaconego przez nią VAT. W uzasadnieniu konieczności dłuższego przetrzymania należnych przedsiębiorcy pieniędzy powołał się m.in. na panującą w Polsce pandemię koronawirusa, wpływającą na tok czynności weryfikacyjnych. Postanowienie to uchylił sąd, podnosząc, że organ w żaden sposób nie wyjaśnił, dlaczego i jak COVID wpływa na spowolnienie kontroli podatkowej i czynności  sprawdzających w spółce.

Podejmujący rynkowe działania przedsiębiorcy niejednokrotnie zderzają się w obrocie gospodarczym z problemem, jak traktować (a w związku z tym, jak opodatkować) te działania, jeśli składa się na nie kilka świadczeń lub czynności. Ma to doniosłe znaczenie, ponieważ od rozstrzygnięcia, czy przedsiębiorca ma do czynienia z jednym świadczeniem złożonym albo z niesamodzielnym świadczeniem o charakterze pomocniczym, czy z kilkoma świadczeniami, które należy rozpatrywać niezależnie, może zależeć prawo do skorzystania ze zwolnienia z VAT lub z niższego opodatkowania. W tej problematycznej kwestii wypowiedział się 22 października 2020 r. Trybunał Sprawiedliwości UE.

Czy brak ustalenia rzeczywistego nabywcy towaru w ramach wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów wystarcza, by odmówić podatnikowi prawa do stawki 0% VAT i jednocześnie opodatkować ją stawką 23%? Odpowiedzi na to pytanie udzielił WSA w Bydgoszczy w wyroku z 27 października 2020 r. o sygn. akt I SA/Bd 430/20.

W linii orzeczniczej zarówno organów podatkowych, jak i sądów administracyjnych – w szczególności NSA – powstała i przez wiele lat istniała niespójność stanowiska odnośnie do sposobu kalkulowania przez podatników strat mających źródło w sprzedaży wierzytelności związanych bezpośrednio z czynnościami podlegającymi VAT. Meritum tej newralgicznej kwestii jest rozstrzygnięcie, czy w tak ukształtowanym stanie faktycznym działaniem prawidłowym jest uwzględnienie przy szacowaniu danej straty wysokości zbytej wierzytelności z wliczeniem kwoty VAT, czy też z pominięciem tego podatku.