Często występującą praktyką wśród podmiotów realizujących prace budowlano-montażowe jest częściowe obciążanie podwykonawców kosztami zużycia energii elektrycznej, wody, ogrzewania czy nadzoru w ramach danej inwestycji. Najczęściej odbywa się to poprzez refakturowanie uwzględniające proporcje dotyczące partycypacji tych dwóch podmiotów (tj. głównego wykonawcy i podwykonawcy) w kosztach.
Ogólnie rzecz ujmując, refakturowanie polega na odprzedaży usługi przez podmiot, który sam jej fizycznie nie świadczy. Jednak do celów podatkowych jest on traktowany tak, jakby ją wykonał (art. 8 ust. 2a ustawy o VAT). W związku z tym wystawia on dla swojego kontrahenta będącego odbiorcą usługi fakturę (tzw. refakturę).
Częstą praktyką wśród podmiotów realizujących prace budowlano-montażowe jest częściowe obciążanie podwykonawców kosztami zużycia energii elektrycznej, wody, ogrzewania czy nadzoru w ramach danej inwestycji. Najczęściej odbywa się poprzez tzw. refakturowanie, uwzględniające proporcje dotyczące partycypacji tych dwóch podmiotów (tj. głównego wykonawcy i podwykonawcy) w kosztach.
Ogólnie rzecz ujmując refakturowanie polega na odprzedaży usługi przez podmiot, który sam jej fizycznie nie świadczy. Jednak do celów podatkowych jest on traktowany tak, jakby ją wykonał. W związku z tym wystawia on dla swojego kontrahenta będącego odbiorcą usługi fakturę (tzw. refakturę). Przy czym usługa udokumentowana takim dokumentem powinna być opodatkowana według tej samej stawki VAT, co usługa widniejąca na fakturze pierwotnej (tj. wystawionej na refakturującego przez głównego świadczeniodawcę, a więc np. dostawcę energii elektrycznej, wody czy przez zakład gazowniczy). To samo dotyczy stosowania ewentualnych zwolnień od podatku.
@ Wiedza i Praktyka Sp. z o.o. \\ Wszystkie prawa zastrzeżone.
/WiedzaiPraktyka
/wip
/WiedzaiPraktyka
/wip