Sprawdź, czy prowadzenie polityki CSR może przynieść firmie korzyści

Spółka w ramach prowadzonej działalności angażuje się w programy z zakresu CSR, czyli tzw. społecznej odpowiedzialności biznesu. Spółka zainicjowała realizację programów m.in. związanych z funduszem stypendialnym,  w zakresie wsparcia darowiznami finansowymi i rzeczowymi, na które ponosi wiele wydatków. Spółka nie była pewna, czy  ponoszone w związku z realizacją programów w ramach polityki CSR stanowią dla przedsiębiorstwa koszty uzyskania przychodu. Spółka uważała, że tak.

Organ podatkowy tylko częściowo zgodził się spółką. Zdaniem dyrektora KIS środków finansowych przeznaczonych na realizację programu w zakresie wsparcia darowiznami finansowymi i rzeczowymi, nie można zaliczyć do kosztów podatkowych.

Dla kwalifikacji wydatków ponoszonych na realizację programów z zakresu społecznej odpowiedzialności biznesu przełomowe znaczenia miało stanowisko WSA w Poznaniu wyrażone w wyroku z 9 lutego 2012 r. (sygn. akt I SA/Po 877/11), które podzielił następnie NSA w wyroku z 24 kwietnia 2014 r. (sygn. II FSK 1205/12). Sąd potwierdził, że wydatki poniesione na budowę placów zabaw dla dzieci wraz z wyposażeniem nie powinny być kwalifikowane jako darowizna i w ten sposób zaliczane do katalogu wydatków, które nie mogą być zakwalifikowane jako koszt uzyskania przychodu. Sąd pokreślił, że realizację projektu społecznego należy pojmować całościowo, a nie z rozbiciem na poszczególne czynności. Z perspektywy podatnika przekazanie bowiem nakładów na urządzenie placów zabaw nie stanowiło celu samego w sobie, lecz było elementem większej akcji z zakresu społecznej odpowiedzialności biznesu (dalej: CRS).

Biorąc pod uwagę tezy sądu, w stanie faktycznym sprawy stanowiącej przedmiot interpretacji indywidualnej z 14 grudnia 2017 r., organy powinny były dostrzec kontekst przekazania przez podatnika świadczeń rzeczowych i pieniężnych wybranym instytucjom i organizacjom. Niezależnie jednak od całościowej oceny charakteru działań podatnika w ramach partnerstwa społecznego kluczowa jest także ocena tego, czy w rzeczywistości świadczenie rzeczowe i pieniężne przekazywane przez podatnika organizacjom stanowiły darowiznę w rozumieniu przepisu art. 888 § 1 Kodeksu cywilnego.

Należy zwrócić uwagę, że w przedmiotowej interpretacji wnioskodawca w stanie faktycznym wniosku sam przyznał, że „(…) współpraca w ramach programu polega na (…) wsparciu darowiznami finansowymi i rzeczowymi”. Trudno zatem dziwić się uznaniu przez organ, że tego rodzaju wydatek nie stanowi kosztu podatkowego, skoro jest on wprost wyłączony w przepisie art. 16 ust. 1 pkt 14 ustawy o CIT. Zadaniem organu podatkowego jest ocena prawna stanu faktycznego lub przyszłego przedstawionego przez podatnika, a nie weryfikacja poprawności kwalifikacji transakcji lub zdarzeń na gruncie ustaw innych niż podatkowe. To podatnik, a nie nikt inny, posiada wiedzę w zakresie tego, czy w zamian za przekazywane świadczenia pieniężne lub rzeczowe otrzymuje coś w zamian np.  reklamę.

Podsumowując, zasadniczo wydana interpretacja wpisuje się w korzystną dla podatników linię interpretacyjną. Organy potwierdzają związek wydatków ponoszonych w związku z realizacją projektów z zakresu CRS z osiąganiem przychód i tym samym ich kwalifikację jako kosztów podatkowych. Świadczenia rzeczowe i pieniężne na rzecz wspieranych organizacji, o ile podatnik w zamian za nie jest reklamowany, również mogą być uznane za koszty podatkowe.

Interpretacja indywidualna dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej z 14 grudnia 2017 r., nr 0111-KDIB1-3.4010.400.2017.1.AN