Jak długo należy wypłacać wynagrodzenie dla niektórych grup zawodowych

Sędzia zatrudniony w rejonowym sądzie był długotrwale niezdolny do pracy – chorował przez ponad rok. Z tego tytułu pobierał on wynagrodzenie sędziowskie za okres choroby wskazane w art. 94 § 1 Prawa o ustroju sądów powszechnych.

Sędzia po upływie rocznego okresu został pozbawiony uposażenia, ale nie przeniesiono go w stan spoczynku.

W efekcie będąc niezdolnym do pracy, nie mógł podjąć z powrotem służby i otrzymać z tego tytułu wynagrodzenia, ale z kolei bez przeniesienia w stan spoczynku nie miał prawa do uposażenia sędziego w stanie spoczynku. Domagał się więc wypłaty uposażenia za czas choroby powołując się m.in. na art. 171 Konstytucji RP, gwarantujący sędziemu warunki pracy i wynagrodzenie odpowiadające godności urzędu.

Sprawa trafiła pod obrady sądów, a na koniec do rozstrzygnięcia przez Sąd Najwyższy.

Sąd I i II instancji oddaliły kolejno powództwo i apelację.Sąd Najwyższy oddalił także skargę kasacyjną. Głównie z tego powodu, że w toku procesu sędzia został wreszcie przeniesiony w stan spoczynku z powodu niezdolności do służby.

Zdaniem SN sędzia ma prawo oczekiwać ochrony swojej sytuacji bytowej, gdy jest chory i niezdolny do służby i gdy także nie może podjąć innej pracy zarobkowej, gdyż przepisy zabraniają mu tego.

W tej sytuacji nie może on żądać wynagrodzenia za czas choroby. Sędzia może się bowiem znajdować w stanie czynnym (a więc pełni służbę i orzeka), albo w stanie spoczynku (wówczas nie pełni służby ale przysługuje mu wtedy specjalne uposażenie.

Wyrok z 14 września 2016 r., sygn. II PK 268/15