Dobra wiara jednak możliwa do osiągnięcia. Poznaj korzystny wyrok NSA

Podatnik rozliczył podatek naliczony wynikający z faktur dokumentujących zakup oleju napędowego. Organy podatkowe uznały, że faktury stwierdzały czynności, które nie zostały dokonane przez ich wystawców, a podatnik nie dochował należytej staranności przy doborze kontrahentów.

Przeciwnego zdania był podatnik. Podkreślał, że przed przystąpieniem do współpracy z dostawcami oleju napędowego (lub też w trakcie tej współpracy) otrzymał dokumenty świadczące o ich legalnej działalności. Wskazał m.in. na odpisy z KRS, kopię zeznania CIT-8 z potwierdzeniem złożenia w urzędzie skarbowym, zaświadczenie o niezaleganiu z podatkami, kopie koncesji na obrót paliwami.

NSA przyznał rację podatnikowi. Sąd uznał, że pozyskane przez podatnika dokumenty z mocą urzędową potwierdzały, iż dostawcy faktycznie funkcjonowali w obrocie gospodarczym. W efekcie NSA nie podzielił zarzutu, że podatnik nie zachował należytej staranności.

Wyrok NSA w sposób korzystny dla podatników ujął kwestię dobrej wiary i należytej staranności. Sąd odrzucił bowiem koncepcję często prezentowaną przez organy podatkowe, że weryfikowanie kontrahentów w oparciu o dokumenty urzędowe, stanowi nic nieznaczącą „weryfikację formalną”. NSA przypomniał orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości UE, w świetle którego nie tylko podatnik ma obowiązek uważać, aby nie stać się uczestnikiem oszustwa podatkowego, ale to przede wszystkim fiskus powinien walczyć z nieprawidłowościami.

Wyrok NSA z 21 lutego 2017 r., sygn. akt I FSK 1679/16