Ewidencja kosztów rekultywacji

Pod pojęciem rekultywacji rozumie się zwykle przywracanie wartości użytkowych i przyrodniczych terenom zdewastowanym i zdegradowanym przez działalność człowieka. Nakłady na rekultywacje powinny więc być rozliczane jako nakłady na te tereny powiększające ich wartość początkową, a więc stanowiące ulepszenie. Takie ulepszenie może zaś stanowić środek trwały jedynie jako inwestycja w obcym środku trwałym i tylko wówczas może być rozliczane jako środek trwały w budowie (art. 3 ust. 1 pkt 15 lit. c ustawy z 29 września 1994 r. o rachunkowości, tekst jedn.: Dz.U. z 2009 r. nr 152, poz. 1223 z późn. zm., dalej: uor).

W przypadku natomiast rekultywowanych własnych środków trwałych rekultywację należy rozpatrywać nie jako środek trwały w budowie, ale jako nakłady na powiększenie wartości początkowej środka trwałego (art. 31 ust. 1 uor).

Niezależnie od powyższego należy zauważyć, że niekiedy w toku rekultywacji powstają odrębne środki trwałe, w szczególności urządzenia geotechniczne i ochrony środowiska (np. w przypadku rekultywacji terenów pokopalnianych). Takie urządzenia jako budowle, będą mogły stanowić odrębne środki trwałe.

Proces rekultywacji nie jest więc działaniem jednorodnym i wymaga szczegółowej analizy pod względem zakresu przedmiotowego wykonywanych prac i właściwego klasyfikowania efektów ekonomicznych ponoszonych nakładów. Odpowiednio będą one rozpoznawane jako ulepszenia bądź nakłady na wytworzenie nowych środków trwałych.