Kara pieniężna dla pracownika

Karę ustalaną w wysokości wynagrodzenia za jeden dzień oblicza się dzieląc miesięczną kwotę wynagrodzeń ustaloną według zasad obowiązujących przy ustalaniu ekwiwalentu pieniężnego za urlop, przez współczynnik stosowany przy obliczaniu tego ekwiwalentu (w 2014 r. - 20,83 dla pełnego etatu).

Tak wymierzoną karę potrąca się z wynagrodzenia pracownika, bez jego zgody, po odliczeniu składek na ubezpieczenia społeczne, zdrowotne oraz zaliczki na podatek. Innymi słowy, jest to rodzaj potrącenia ustawowego wymieniony w art. 87 § 1 pkt 4 k.p. A to oznacza, że ma pierwszeństwo przed potrąceniami dobrowolnymi dokonywanymi za pisemną zgodą pracownika takimi jak np. składka na ubezpieczenie na życie, czy rata udzielonej pożyczki. Zatem, od wynagrodzenia netto za marzec, ustalonego od brutto 2385,37 zł należy w pierwszej kolejności ująć karę, a dopiero potem inne potrącenia dobrowolne, z zachowaniem odpowiednich kwot wolnych. Nie można wyrażać kary w kategoriach brutto czy netto. Nie jest to bowiem żadna należność do wypłaty. Kara odpowiada po prostu 1-dniowemu wynagrodzeniu. Taki jest jej wymiar czyli wynagrodzenie stanowi tylko podstawę do jej ustalenia.

Załóżmy, że wynagrodzenie netto pracownika wyniosło 1728,09 zł, z zastosowaniem podstawowych kosztów uzyskania przychodów oraz zmniejszeniem podatkowym 46,33 zł (złożony PIT-2). Potrącenie wygląda następująco:

1728,09 zł – 132,66 zł = 1595,43 zł

Dla przypomnienia kwota wolna przy potrącaniu kar pieniężnych wynosi w 2014 r. 1113,48 zł tj. 90% minimalnego wynagrodzenia netto (przy założonych parametrach podatkowych). Zatem, kwota wolna nie została naruszona.

Dopiero z tej kwoty 1595,43 zł wolno potrącić kolejne należności, na które pracownik wyraził zgodę na piśmie, zachowując kwoty wolne zgodnie z art. 91 § 2 k.p., w zależności na czyją rzecz są one przekazywane.